KidiX

Gisteren trok ik met mijn twee zussen naar KidiX. Op basis van de uitnodiging wisten we niet goed wat te verwachten, maar "kids and family experience days", dat klonk wel tof. We bereidden ons bezoek niet voor en besloten ons volledig te laten verrassen. 

Kleine Zus (intussen al 12 jaar en dus niet meer zo klein) heeft zich geweldig geamuseerd. Ze deed aan muurklimmen, behaalde een surfdiploma, knoopte een armbandje en kleurde een rugzakje in. Samen speelden we ook nog een gezelschapsspel en lieten een badge maken van onze foto. Ik vond  vooral mijn ding in de Discover zone, waar allerlei informatie over daguitstappen en gezinsreizen terug te vinden was. Hoofdpijn zorgde ervoor dat we ons bezoekje hebben ingekort en geen tijd meer hadden voor onder meer het temmen van een draak en een duikinitiatie. 

Enkele bedenkingen: hoewel de beurs doelt op kinderen van 4 tot 14 jaar en Kleine Zus zich goed geamuseerd heeft, denk ik dat de beurs interessanter is voor iets jongere kinderen. Kleine Zus voelde zichzelf te oud voor playmobil, studio 100 en springkastelen. En je bezoek voorbereiden door vooraf even de website te bezoeken is ook aan te raden. Door dit niet te doen misten we onder meer een optreden van de Ketnetband en enkele interessante infosessies.

Bloglovin'

Follow my blog with Bloglovin

Juultje draagt haar eigen rugzak

Als het op emoties aankomt, lijk ik soms geen filter te hebben. De gevoelens van anderen komen bij mij erg heftig binnen. Soms voel ik mij net een spons: ik neem de emoties van mensen in mij op en die blijven dan nog een hele tijd hangen. Dan pieker ik over anderen hun probleem, waardoor ik hun probleem deels tot het mijne maak. Dat dit erg vermoeiend is, daar hoef ik waarschijnlijk geen tekeningetje bij te maken. 

Tijdens mijn depressie had ik er gek genoeg minder last van. Waarschijnlijk omdat er in mijn hoofd geen ruimte meer voor was, en doordat anderen minder met hun problemen bij mij terecht kwamen. Maar sinds enkele weken gaat het heel wat beter met mij (hoera!) en ervaar ik weer emoties zonder filter. Na een gesprek met mijn psycholoog probeer ik vanaf vandaag dus te denken in termen van rugzakjes. Iedereen kan bij mij terecht met zijn rugzak, en ik wil nog steeds graag helpen met anderen hun rugzak een beetje lichter te maken of de inhoud te herschikken. Maar ik kan en mag de rugzak van anderen niet overnemen, want ik heb mijn eigen rugzak al. En twee rugzakken dragen, dat werkt niet. Dus op het einde van de rit gaat de ander naar huis met zijn eigen rugzak, en blijf ik achter met enkel de mijne. Want die zit ook al behoorlijk vol na de afgelopen heftige maanden.

Odette

Ik was al lang op zoek naar een patroon voor een toffe t-shirt. Toen ik zo een patroon vond in La Maison Victor was ik daar zo content om dat ik enthousiast 4 t-shirts maakte. Drie ervan zijn sinds dan mijn favoriete t-shirt geworden. 

Het vierde exemplaar is helaas niet zo draagbaar, maar ik leerde er wel een wijze les uit: als in je omgeving alle personen met naai-ervaring zeggen dat iets niet kan, dan kan je dat maar beter gewoon aanvaarden :-). Ik koos ervoor om alsnog te proberen een t-shirt in redelijk stijf katoen te maken en concludeerde dat dit inderdaad niet mooi valt en niet comfortabel zit. Jammer van de stof, mijn stapel 'kledingstukken waar ik ooit nog iets anders van wil maken' is weer een beetje groter.

De groene stof en de okerkleurige stof met poezen op vond ik bij Pauli in Leuven. De grijze stof met bloemenprint zat enkele jaren geleden in mijn buit van het stoffenspektakel. 

Welkom

Dit is ie dan: mijn eigen plekje op het grote web. Na lang twijfelen, want is dit wel iets voor mij? Zijn er mensen geïnteresseerd in mijn grote en kleine zoektochten?

En toch kriebelde het: een eigen stekje, een uitlaatklep voor mijn soms heel erg luide hoofd en een plaats om mijn creatieve kant te kunnen delen. Een uitdaging ook, om geluk te zoeken in kleine hoekjes.

Dus waag ik  de sprong:

Ik ben Juultje en dit is mijn plekje,

Wees welgekomen